O umiarkowanym roślinożerstwie
Większość z nas to potencjalni roślinożercy, którzy okazjonalnie lubią sobie pochrupać kawał mięsiwa. Zadbali o to nasi przodkowie, którzy trudniąc się zbieractwem, a potem rolnictwem dostosowali organizmy do takiej właśnie diety.
Oczywiście nie wszyscy. jednak tych co czują się potomkami hodowców przeganiających stada po bezkresnej (niejadalnej ) tundrze lub równie niejadalnym i bezkresnym stepie lub Eskimosów goniących za fokami po równie niejadalnych krach, odsyłamy do poradnika mięsożercy. Przeciętny mieszkaniec Europy wywodzi się jednak ze społeczeństw, które od tysięcy lat trudniły się rolnictwem uprawiając przede wszystkim zboża. Zebrane zboża były przerabiane na różnego rodzaju bryje, polewki czy podpłomyki i spożywane. Oczywiście nie same, tylko w towarzystwie tego co się udało jeszcze wyhodować (a z wykopalisk wynika, że było tego całkiem sporo), albo zebrać z dziko rosnących roślin, które jeszcze w XIX wieku były ważnym źródłem pokarmu. Zebrane rośliny były suszone, kiszone i konserwowane w każdy możliwy sposób, aby być pod ręka w długie zimowe wieczory. Jeżeli chodzi o rolę mięsa w społeczeństwach rolniczych - to najczęściej miało ono status luksusu. Ubój hodowanych zwierząt następował z okazji wielkich uroczystości. Natomiast prawo do polowań w lasach zostało poważnie ograniczone już w XIII wieku. Ponadto spożycie mięsa ograniczała wszechpanującą wówczas religią chrześcijańska, która narzucała posty, czyli dni w których zalecano nie tylko wstrzemięźliwość w jedzeniu i piciu, ale również w czasie których obowiązywał zakaz spożywania mięsa. Dni postu obejmowały 1/3 do 1/4 roku. Spożycie mięsa zwiększało się zimą. Wówczas były lepsze warunki do przechowywania tego szybko psującego artykułu. Ponadto w kalendarzu chrześcijańskim były uroczystości, które wymagały pewnej oprawy kulinarnej. Najprawdopodobniej więcej mięsa spożywano w miastach już w okresie średniowiecza. Jednak prawdziwy wzrost konsumpcji nastąpił jednak dopiero wraz z rozwojem nowoczesnych form transportu i przechowywania czyli w XX wieku. Dopiero wówczas normą stał się model odżywiania, kanapka z kiełbasą na śni |
|
Szpinak
Szpinak kojarzy się z reguły z zieloną rozgotowaną breją. Są co prawda jego amatorzy, którzy jedzą wszystko ze szpinakiem w tym pizza ze szpinakiem, kebab ze szpinakiem, kisiel ze szpinakiem itp, ale są to wyjątki, badaniem dzieciństwa których powinni zająć się scenarzyści horrorów, gdyż spędzili je z pewnością okropnie.
Dla większości ludzi szpinak brzmi tylko trochę lepiej niż tran. Ma jednak nad tranem tą wyższość, że coś dobrego da się jednak z niego zrobić (w przeciwieństwie do tranu, który nadaje się jedynie do oliwienia kół w rowerze). Żeby zrobić coś dobrego ze szpinaku należy jednak pomieszać go z innym jedzeniem. Pomieszany szpinak nie tylko nie obrzydza innego jedzenia, ale nawet nadaje mu korzystne walory estetyczne gdyż barwi je na zielono. Nie będzie widać tego co prawda na sałacie, która sama z siebie jest zielona, natomiast będzie świetnie widać na jedzeniu w innych naturalnych kolorach. Możemy w ten sposób otrzymać zielony ryż, zielony makaron, albo zielone placki ziemniaczane. Do tego odrobina dekoracji z marchewki i będzie pięknie.
Ze szpinaku rozróżniamy szpinak zwyczajny i szpinak nowozelandzki, które nie mają ze sobą nic wspólnego chociaż wyglądają i smakują podobnie. Szpinak można spożywać na surowo w formie różnego rodzaju sałatek, jak również gotowany w postaci różnej. W gotowaniu szpinaku ważne są dodatki tj. masło, czosnek albo tarty parmezan. Według naszej teorii właśnie kiepskie przyprawienie jest powodem uprzedzeń jakie niektórzy żywią do szpinaku jeszcze z dzieciństwa.
Kończąc szpinakowy temat podajemy jeszcze przepis na szpinak po szwajcarsku, który brzmi następująco. Potrzebne będzie 1 kg szpinaku, 250 g sera (najlepiej ementaler), 1 cebula, 1 ząbek czosnku, dwie łyżki masła, sól, pieprz i papryka w proszku dla smaku. Czosnek z cebulą siekamy drobno i dusimy na maśle. Kiedy się zarumienią, dodajemy do nich szpinak i dusimy jeszcze przez chwilę. Następnie kroimy ser na plastry i wykładamy nim formę, przekładając masą szpinakową. Całość zapiekamy ok 20 min w silnie nagrzanym piekarniku.
Dla większości ludzi szpinak brzmi tylko trochę lepiej niż tran. Ma jednak nad tranem tą wyższość, że coś dobrego da się jednak z niego zrobić (w przeciwieństwie do tranu, który nadaje się jedynie do oliwienia kół w rowerze). Żeby zrobić coś dobrego ze szpinaku należy jednak pomieszać go z innym jedzeniem. Pomieszany szpinak nie tylko nie obrzydza innego jedzenia, ale nawet nadaje mu korzystne walory estetyczne gdyż barwi je na zielono. Nie będzie widać tego co prawda na sałacie, która sama z siebie jest zielona, natomiast będzie świetnie widać na jedzeniu w innych naturalnych kolorach. Możemy w ten sposób otrzymać zielony ryż, zielony makaron, albo zielone placki ziemniaczane. Do tego odrobina dekoracji z marchewki i będzie pięknie.
Ze szpinaku rozróżniamy szpinak zwyczajny i szpinak nowozelandzki, które nie mają ze sobą nic wspólnego chociaż wyglądają i smakują podobnie. Szpinak można spożywać na surowo w formie różnego rodzaju sałatek, jak również gotowany w postaci różnej. W gotowaniu szpinaku ważne są dodatki tj. masło, czosnek albo tarty parmezan. Według naszej teorii właśnie kiepskie przyprawienie jest powodem uprzedzeń jakie niektórzy żywią do szpinaku jeszcze z dzieciństwa.
Kończąc szpinakowy temat podajemy jeszcze przepis na szpinak po szwajcarsku, który brzmi następująco. Potrzebne będzie 1 kg szpinaku, 250 g sera (najlepiej ementaler), 1 cebula, 1 ząbek czosnku, dwie łyżki masła, sól, pieprz i papryka w proszku dla smaku. Czosnek z cebulą siekamy drobno i dusimy na maśle. Kiedy się zarumienią, dodajemy do nich szpinak i dusimy jeszcze przez chwilę. Następnie kroimy ser na plastry i wykładamy nim formę, przekładając masą szpinakową. Całość zapiekamy ok 20 min w silnie nagrzanym piekarniku.
| WIĘCEJ O KAPITULE WIELKIEGO KALESONA I INNYCH PROJEKTACH |
